Երեխան կենտրոնում, կամ խճճված ծնողների ժամանակաշրջանը

-Էտ սեռական դաստիարակությունա, ինչա, չպիտի լինի դպրոցում։ Ու տանն էլ ես իմ աղջկան չեմ պատրաստվում տենց բաներ սովորացնեմ։ -Իսկ տանը ինչու ոչ։ -Ի, բա երեխայա, բա որ իջնի հայաթ մեկի մոտ մի բան ասի, չեն ասի էս ում երեխենա, էս ինչերա խոսում․․․ Սա հատված էր շատ պատահական զրույցից, որ ունեցա հանրային տրանսպորտում մի ծանոթ կնոջ [...]կարդալ ավելինԵրեխան կենտրոնում, կամ խճճված ծնողների ժամանակաշրջանը

Ռեջիո մոտեցում

Եթե դուք քիչ թե շատ հետաքրքրված եք նախադրպրոցական կրթությամբ, ապա ձեզ ծանոթ կլինեն «Ռեջիո մոտեցում», «Ռեջիո մանկավարժություն» տերմինները։
Ռեջիո մոտեցումը ծագել է Իտալիայի Ռեջիո-Էմիլիա քաղաքում՝ Երկրորդ Համաշխարհային Պատերազմից հետո, երբ մանկավարժ Լորիս Մալագուցին տեղի բնակիչների հետ միասին հանձն առավ ստեղծել մի նոր կրթական մշակույթ, որը հիմնված էր Լ․ Վիգոցկու գաղափարների, Մ․ Մոնտեսորիի սկզբունքների, Պիաժեյի և Գարդների տեսությունների, քաղաքի բնակիչների մտածելակերպի, նրանց անցյալի, ներկայի և երազած ապագայի վրա։ Մալագուցին կարծում էր, որ մեծահասակի հիմնական խնդիրն է օգնել երեխային բացահայտել աշխարհը, ոգեշնչել, զարգացնել հետաքրքրասիրությունը և կարողությունները:

[...]

կարդալ ավելին

Երբ երեխան գողանում է

Գողությունը բավական խիստ բառ է երեխաներին վերագրելու համար: Նախադպրոցական տարիքում, հատկապես մինչեւ 3 տարեկան հասակը, երեխայի համար գոյություն չունեն «իմ» կամ «ուրիշի» հասկացությունները: Եթե երկու տարեկան երեխան վերցրել է ուրիշի խաղալիքը եւ տարել տուն, ապա այդ դեպքը գողություն համարել պետք չէ: Նա տեսել է մի բան, ուզել է ունենալ, վերցրել է։ Դա չի նշանակում, որ [...]կարդալ ավելինԵրբ երեխան գողանում է

Մայրական ծեծ

Ծեծը, թերեւս, բոլոր պատժամիջոցներից ամենատարածվածն է եւ իրականում ամենաանցանկալին: Եթե մյուս պատժամիջոցները կարելի է կիրառել դաստիարակության երկարատև եւ դժվարին գործընթացի ընթացքում, ապա ծեծը միանշանակ ոչ մի դրական ներդրում չի կարող ունենալ եւ ոչ մի պարագայում: Իրականում ծեծը երեխային հանդարտեցնելու եւ անցանկալի գործողության վերջը դնելու ամենահեշտ մեթոդն է: Ոչ առանձնապես համբերատարություն է այն պահանջում, ոչ էլ մեծ ճիգեր:

[...]

կարդալ ավելին

ԱՆՎԵՐԱՊԱՀ ՍԵՐ

Մայրական սերը, իրականում, երեխայի հետ չի ծնվում: Շատ մայրիկներ երեխայի կյանքի առաջին ամիսներին նոր-նոր սովորում են սիրել այդ փոքրիկ, անպաշտպան և անհասկանալիորեն անվերջ ճչացող արարածին, որը միայն անհարմարություն ու տհաճություն է առաջացնում: Իհարկե, քիչ մայրիկներ են խոստովանում դա, սակայն հաճախ քիչ է մնացել մի լավ թափահարեն այդ ծվծվանին 
Պետք չէ մեղադրեք ինքներդ  ձեզ, եթե հայտնվել եք նման իրավիճակում: Գաղտնիք չէ, որ բոլոր մայրիկներն էլ, թեկուզ մեկ անգամ, ունեցել են այդ ապրումները: Դա, նույնիսկ, իր հիմնավոր պատճառաբանությունն ունի: Այսպես, երիտասարդ հղի կինը մինչև ծննդաբերությունը շրջապատված է եղել ընտանիքի, հարազատների, միջավայրի համընդհանուր ուշադրությամբ: Երեխայի ծնունդն էլ համընդհանուր ուրախուրյան առիթ էր: Սակայն, կրքերը խաղաղվեցին, ամենքն իր գործով է զբաղված ու, կարծես, չեն էլ նկատում հոգնատանջ մայրիկին: Այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, ասես, դու քո փոքրիկի հետ ոչ ոքի պետք չես: Ավելին, բոլորը վազքի մեջ են, կյանքը եռում է շուրջդ, բայց դու  կապվել ես այդ արարածի մահճակալին, վերջ ազատությանը….Անգամ ուզածիդ չափ լացել չես կարող…
Սա կոչվում է ‹‹հետծննդաբերական ընկճախտ (դեպրեսիա)››: Դա բոլորի մոտ էլ լինում է, թեև յուրաքանչյուրի մոտ յուրովի: Դա  առավել խիստ է դրսևորվում առաջին երեխայի ծնունդից հետո: Հետագայում՝ մյուս երեխաների ծնունդից հետո ընկճվածության զգացողությունը կամաց-կամաց թուլանում է:

[...]

կարդալ ավելին